یازدهم شهریور سالروز تشکیل حزب کمونیست ایران است. 29 سال پیش در چنین روزی، حزب کمونیست ایران، در یک کنگرۀ موُسس بنیان گذاری شد و رسما موجودیت خود را اعلام نمود.جریانات تشکیل دهنده حزب، از اعضاء و فعالین کومه له، سازمان اتحاد مبارزان کمونیست، بخشی از سازمان پیکار در راه آزادی طبقۀ کارگر، بخشی از چریکهای فدایی خلق ایران وبرخی دیگر از جریانات خط 3 بودند . پیوستن به حزب کمونیست ایران با استقبال عمومی در صفوف کومه له روبرو شد و از آن موقع تاکنون مبارزین کومه له د رکردستان، با سربلندی وامید پرچم این حزب را همراه با دیگر همرزمانشان برافراشته نگاه داشته اند.
با اعلام تاسیس حزب کمونیست ایران، جریانی که از چند سال پیش از آن، در جنبش کمونیستی ایران برآرمان رهایی بخش طبقۀ کارگر، بر لزوم تشکل مستقل طبقۀ کارگر، بر اهداف وخواستهای این طبقه پای فشرده بود وکارگران را به مبارزۀ مستقل وانقلاب طبقاتی خود فراخوانده بود، نه فقط آنچه راکه تا آن زمان بدست آورده بود، تثبیت کرد، بلکه مسیر پیشروهای هر چه بیشتر را هم هموار نمود. این نقطۀ آغازی بود در راهی که طبقۀ کارگر میتواند و باید پیروزمندانه بپیماید تا از طبقۀ استثمار شونده ومحروم این جامعه به طبقۀ حاکم گذر کند. و با بدست گرفتن اهرم های قدرت سیاسی، بنیان جامعۀ طبقاتی را زیرورو سازد وسرانجام به تمام مصائب موجود اجتماعی، ستم ها، نابرابری ها، تبعیض واستثمار انسان توسط انسان خاتمه دهد.
در سالروز تاسیس حزب کمونیست ایران یاد و خاطرۀ تمامی رفقای پیشرو و کمونیستی را گرامی بداریم که در میدان مبارزۀ طبقاتی علیه نظام ستم و سرکوب سرمایه داری در ایران مبارزه کردند و در راه رسیدن به اهداف وآرمانهای طبقاتیشان جان خود را فدا کردند. همچنین یاد وخاطرۀ فداکاریهای رفقا وهمرزمانی را ارج بگذاریم که در صفوف حزب کمونیست ایران چه در زندان و زیر وحشیانه ترین شکنجه ها بر چوبه دار و یا در برابر جوخه آتش دژخیمان جمهوری اسلامی، و چه در سنگرهای رزم انقلابی در کردستان و مبارزه مسلحانه در صفوف نیروی پیشمرگ کومه له در نبرد و پیکار رودر رو با دشمن ، برای هموار کردن راه مبارزۀ طبقۀ کارگر و تحقق اهداف این طبقۀ اجتماعی جانبازی کردند و جان وزندگی و هستی شان را در این راه فدا نمودند. جا دارد در این روز در برابر عزم و ارداۀ پولادین مبارزان کمونیستی که با تلاش و مبارزۀ مداوم وبی امانشان درکارخانه وکارگاه و در شهر و روستا در سراسر ایران و در میدانهای مبارزۀ عادلانه وانقلابی در کردستان پرچم سرخ سوسیالیسم را با سربلندی وافتخار به اهتزاز در آورده اند، مراتب احترام و ارادت عمیق خود را بجا آوریم.
*************
تشکیل حزب کمونیست ایران یکی از رویدادهای مهم در حیات سیاسی جنبش چپ و کمونیستی ایران محسوب می شود و پاسخی شایسته به یک ضرورت سیاسی و مبارزاتی بود . تشکیل حزب کمونیست به هیچ وجه اقدامی خلق الساعه نبود و در اتاقهای دربسته ودور از چشم جامعه وجنبش زمینه سازی وتدارک دیده نشده، بلکه تصویب برنامۀ آن وهمه لحظات شکل گیری سیاسی و تشکیلاتی آن به طور علنی و با همۀ امکاناتی که در آن هنگام در اختیار داشتیم به جلو رفت. زمینه های فکری، سیاسی و برنامه ای آن که در کنگرۀ دوم کومه له (بهار 1360) وکنگرۀ اول "سازمان اتحاد مبارزان کمونیست"، فراهم شده بود پاسخ به یک مشغله روشنفکرانه نبود بکله یک اقدام سیاسی به موقع وفکر شده ای بود که در یکی از حساسترین لحظات حیات کمونیستهای ایران صورت می گرفت.
حزب کمونیست ایران در شرایطی تشکیل شد که انقلاب ایران در زیر ضربات حکومت ضد انقلاب اسلامی آخرین نفس های خود را می کشید. اما ما و همۀ مردمی که نمی خواستند کابوس دوام این رژیم را باور کنند هر روز منتظر سقوطش بودیم. انقلاب ایران داشت از توش وتوان می افتاد ولی در آن مقطع نه برای ما ونه برای هیچ نیروی اپوزیسیون چنین واقعیتی ملموس نبود. کسی نمی خواست این کابوس را باور کند که انقلابی با آن وسعت و عظمت این چنین بوسیله یک جریان ارتجاعی مهار وسرکوب شود.
نیروهای چپ و رادیکال ایران بشدت دچار تشتت فکری و سرگردانی شده بودند. سرنوشت انقلاب ایران ضربۀ سختی بر خلق گرائی که محور تفکر وعمل این چپ بود وارد ساخته بود. تئوریهای "آنتی امپریالیسم" و "وابستگی" که عمری هویت این چپ را تشکیل می داد با هیاهوی ضد آمریکایی یک جمهوری اسلامی غیر وابسته به زیر سوال رفته بودند. دستگاه فکری ای که ا ورا مدام به سمت لایه بندی بورژوازی سوق می داد در تحلیل و تبیین آنچه که در مقابل دیدگان ناباورش اتفاق می افتاد بیش از پیش سرگردانش کرده بود. بخشهایی که طرفدار اردوگاه شوروی بودند در منگنۀ مصالح سیاست خارجی اتحاد شوروری قرار داشتند. دستگیرهای گسترده، اعدام های وسیع، شکنجه های وحشیانه، بخشی از سازمانهای چپ را عملا منحل کرده بود، صفوف کل چپ را به هم ریخته و دچار دستپاچگی ناشی از سرکوب شده بود. در چنین شرایطی تشکیل حزب کمونیست ایران بوسیله بخشی از نیروهای رادیکال چپ ایران پاسخی انقلابی وموثر_ درحد توان_ به این وضعیت نابسامان بود. در حالیکه حکومت اسلامی همه جا زبونانه انحلال سازمانهای سیاسی را تبلیغ می کرد، یک حزب سیاسی جدید، پوشور، با روحیه وامیدوار درحال تشکیل شدن بود. این واقعیت به همۀ ما انرژی می داد و ما را به وجد می آورد.
حزب کمونیست ایران در بدو تشکیل درتهران و شهرهای بزرگ ایران و در محیط های کارگری تا حد معینی تشکیلات و فعالین سیاسی کارگری را با خود داشت. و شمار نسبتا زیادی از فعالین سیاسی و کمونیست طیف موسوم به خط 3 ایران را در بر می گرفت، و در کردستان نیز به یک جنبش توده ای گسترده متکی بود، دیدگاههای سیاسی و برنامۀ روشنی داشت. نه یک حزب افراطی چپ، بلکه حزب مسئولی بود که زمینه های اجتماعی وسیاسی کارخود را می شناخت و بر محدودیت ها ونقطه قوت های آن آگاه بود. چشم بر نقاط ضعف و کمبودهای خود نبسته بود بلکه به آنها اعتراف می کرد و گاه به افراط هم مورد انتقادشان قرار می داد و می کوشید نبرد کنان آنها را بر طرف کند. برای تبدیل شدن به یک حزب در برگیرندۀ رهبران کارگری و دخیل در جنبش کارگری، تعجیل داشت. وجود حزب کمونیست افقهای جدیدی بر روی کومه له هم گشود. رزمندگی و شور وشوق انقلابی را در صفوف این تشکیلات بالاتر برد واجازه نداد که عقب نشینی های نظامی جنبش کردستان افق سیاسی مبارزین آنرا تیره وتار کند. به کومه له در از سرگذراندن یک دوره سخت و خطیر یاری رساند.
با همه اینها واضح است که ما یک حزب مطلوب کارگری را تشکیل نداده بودیم بکله تشکیل حزب پاسخ ممکن به یک نیاز حیاتی بود که تاخیر بیش از این در جوابگویی به آن جریان ما وشاید کل کمونیسم ایران را زیر فشارهای دشمن در موقعیت بسیار نامساعدتری قرار می داد و باز سازی سیاسی و تشکیلاتی آنرا دشوارتر می ساخت. ما به درست، خصوصیات یک حزب ایده ال را به عنوان پیش شرط های تشکیل حزب به مانعی برای متشکل شدن بخشی از کمونیست های ایران تبدیل نکردیم و گفتیم بوسیله حزب و بطور متشکل بهتر می توانیم به سراغ رفع کمبودها و از جمله ضعیف بودن پایه کارگری آن برویم.
پس از تشکیل حزب نیز تشدید حملات ارتجاع و ضربات پی در پی پلیسی در سراسر ایران وعقب نشینی های پی درپی جنبش کردستان به مانع بزرگی بر سر راه پیشرفت نقشه های تشکیلاتی ما در سراسر ایران ودر کردستان نیز تبدیل شد. شرایط برای کار سراسری حزب روز بروز دشوارتر می شد. با وجود این بحث برسر چگونگی عبور از این موقعیت و پیوند خوردن با جنبش های اجتماعی وکارگری در ایران بحثی به قدمت همه حیات حزب است. از همان فردای تشکیل حزب این مسئله به عمده ترین مشغله رهبری آن موقع حزب تبدیل شد وتلاش های صمیمانه ای هم در این زمینه آغاز شد.
کنگرۀ دوم حزب در سال 1365 از تاریخ جنبش کارگری وجنبش چپ به عنوان دو تاریخ جداگانه بحث به میان آورد و از ضرورت درهم آمیختن این دو جنبش با یکدیگر صحبت کرد و ادبیاتی در آن زمان در نشریات حزب منتشر می شد اگر چه نتوانست به پر کردن شکاف این دو جنبش کمک کند اما بر کل فرهنگ سیاسی چپ رادیکال ایران تاثیر گذاشت و آنرا ارتقا داد. واقعیت انکارناپذیر این است که حزب کمونیست ایران بیش از هر جریان دیگری به کمونیزم ایران خدمت کرده است. در تاریخ حیات سیاسی این حزب کم و زیادی آن به کنار اما چیزی جز خدمت به آرمانهای انسانی و سوسیالیستی ثبت نخواهد شد وامروز نیز از کف دادن این پرچم واین ابزار چیزی جز گام برداشتن به عقب نیست.
این کنگره دوم کومه له در بهار 1360 بود که تشکیل حزب را دو سال بعد ممکن کرد و اکنون 25 سال از آن موقع می گذرد، شرایطی که در آن حزب کمونیست ایران ایجاد شد بسیار عوض شده است طی این سالها، چه در سطح جهان و چه در سطح ایران تغییرات زیادی اتفاق افتاده است فروپاشی اردوگاه شوروی، پایان مدل اقتصاد دولتی درجهان سوم، از توش وتوان افتادن جنبش های ضد امپریالیستی و سربرکردن نئولیبرالیسم وغیره. در سطح ایران نیز شرایط کار ما بسیار دگرگون شده و تغییرات بزرگی اتفاق افتاده است. ظرف این بیست وپنج سال جمعیت ایران تقریبا دو برابر شده، مسائل اجتماعی ایران امروز نسبت به گذشته کاملا تازه است. سازمانها وتفکر چپ انقلاب 1357 بیش از 29 سال است که در جامعه فرصت عرض اندام وسیع نداشته وبجایش انواع فعالیت های فکری واجتماعی دیگر جایگزین فعالیت صریح سیاسی چپ رادیکال شده است. شهر نشینی وباسوادی افزایش یافته، این شرایط کار جدید امروز ما را در وضعیت کاملا متفاوتی نسبت به سالهای اول فعالیت حزب کمونیست قرار داده است.
گرامی یاد یازده شهریور سالروز تشکیل حزب کمونیست ایران
زنده باد آزادی برابری حکومت کارگری
گفتاری از رادیو صدای حزب کمونیست ایران
۱ نظر:
zende bad hezbe komoniste iran............... azadi barabari hekomate kargari
ارسال یک نظر